Кундалик зикрлар: истифтоҳ дуоси (2)

0

Ойша розияллоҳу анҳо айтади: “Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам намоз бошлаганларида: “Аллоҳим, Сени барча айбу нуқсонлардан поклаб тасбеҳ айтаман. Сенинг исминг баракотли, улуғлигинг олий ва Сендан ўзга илоҳ йўқдир” – дер эдилар” (Абу Довуд (798), Ибн Можа (798) ҳамда Дорақутний (990) ривояти).

Мазкур дуонинг арабча матни қуйидагича:

سُبْحَانَكَ اللَّهُمَّ وَبِحَمْدِكَ وَتَبَارَكَ اسْمُكَ وَتَعَالَى جَدُّكَ وَلَا إِلَهَ غَيْرَكَ

Мазкур дуонинг ўқилиши қуйидагича: “Субҳаанакаллоҳумма ва биҳамдика ва табаарокасмука ва таалаа жаддука ва лаа илааҳа ғойрук”.

Имом Муслим ривоят қилишича, Умар розияллоҳу анҳу намозни бошлаганда ушбу дуони ошкора, яъни баланд овозда айтганлар. Умар розияллоҳу анҳу бу ишни одамларга мазкур дуони ўргатиш учун қилганлар. Бу каби ишлар саҳобалар томонидан кўп содир бўлган, яъни одамларга баъзи бир дуо ёки зикрларни ўргатиш учун аслида ичда айтилиши керак бўлган нарсаларни баланд овозда айтишган.

Али розияллоҳу анҳудан ривоят қилинган ҳадисда айтилишича, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам намозни бошлаганларида ушбу дуони ўқиганлар: “Ширкдан юз ўгирган ҳолда осмонлару ерни яратган зотга юзландим. Мен мушриклардан эмасман. Менинг намозим ҳам, ибодатим ҳам, ҳаётим ва ўлимим ҳам шериги бўлмаган, оламлар Парвардигори Аллоҳ учундир. Мен мана шунга буюрилганман ва мен мусулмонларданман. Аллоҳим, Сен подшоҳсан, Сендан ўзга илоҳ йўқ. Сен Раббимсан, мен эса Сенинг бандангман. Мен ўзимга зулм қилдим, гуноҳларимни тан оламан. Шундай экан, барча гуноҳларимни кечир. Зеро, гуноҳларни фақат Ўзинг кечиргайсан! Менга энг яхши хулқларни ато эт. Зеро, энг яхши хулқни фақат Ўзинг ато этгайсан! Ёмон хулқлардан мени йироқ тут. Зеро, ёмон хулқлардан фақат Ўзинг сақлагайсан! Доим сенинг тоатингдаман, Сенга итоат этишга Ўзинг ёрдам бер. Барча яхшиликлар Сенинг қўлингда, ёмонликлар эса Сенга тегишли эмас. Менинг ҳидоятим Сенинг қўлингда ва Сенгагина интиламан. Сен яхшилиги кўп ва олий Зотсан. Сенга истиғфор айтаман ва Сенга тавба қиламан” (Муслим (1296) ривояти).

Мазкур дуонинг арабча матни қуйидагича:

وَجَّهْتُ وَجْهِيَ لِلَّذِي فَطَرَ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضَ حَنِيفًا وَمَا أَنَا مِنَ الْمُشْرِكِينَ ، إِنَّ صَلَاتِي، وَنُسُكِي، وَمَحْيَايَ وَمَمَاتِي لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ، لَا شَرِيكَ لَهُ، وَبِذَلِكَ أُمِرْتُ وَأَنَا مِنَ الْمُسْلِمِينَ، اللَّهُمَّ أَنْتَ الْمَلِكُ، لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ، أَنْتَ رَبِّي وَأَنَا عَبْدُكَ، ظَلَمْتُ نَفْسِي، وَاعْتَرَفْتُ بِذَنْبِي، فَاغْفِرْ لِي ذُنُوبِي جَمِيعًا، إِنَّهُ لَا يَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلَّا أَنْتَ  وَاهْدِنِي لِأَحْسَنِ الأَخْلَاقِ، لَا يَهْدِي لِأَحْسَنِهَا إِلَّا أَنْتَ، وَاصْرِفْ عَنِّي سَيِّئَهَا، لَا يَصْرِفُ عَنِّي سَيِّئَهَا إِلَّا أَنْتَ، لَبَّيْكَ وَسَعْدَيْكَ، وَالْخَيْرُ كُلُّهُ فِي يَدَيْكَ، وَالشَّرُّ لَيْسَ إِلَيْكَ ، أَنَا بِكَ، وَإِلَيْكَ تَبَارَكْتَ وَتَعَالَيْتَ، أَسْتَغْفِرُكَ وَأَتُوبُ إِلَيْكَ

Мазкур дуонинг ўқилиши қуйидагича: “Важжаҳту важҳия лиллазий фатарос самааваати вал арзи ҳанийфам муслимав ва маа ана минал мушрикийн. Инна солаатий ва нусукий ва маҳйаая ва мамаатий лиллааҳи роббил ааламийна лаа шарийка лаҳ. Ва бизаалика умирту ва ана минал муслимийн. Аллоҳумма антал малику лаа илааҳа иллаа анта. Анта роббий ва ана абдук. Золамту нафсий ваътарофту бизанбий фағфир лий зунуубий жамийъан, иннаҳу лаа яғфируз зунууба иллаа анта. Ваҳдиний лиаҳсанил ахлаақи, лаа яҳдий лиаҳсаниҳаа илла анта. Васриф анний саййиаҳаа, лаа ясрифу саййиаҳаа иллаа анта. Лаббайка ва саъдайка вал хойру куллуҳуу фий ядайка ваш шарру лайса илайка. Ана бика ва илайка, табаарокта ва таалайта, астағфирука ва атуубу илайка”.

Дуонинг бошидаги “юзландим” сўзини уламоларимиз Аллоҳга холис ибодат қилиш деб изоҳлашган. Дуонинг охиридаги “Барча яхшиликлар Сенинг қўлингда, ёмонликлар эса Сенга тегишли эмас” иборасидан Аллоҳга ҳамду сано қанчалар одоб билан айтилишини ўрганиш мумкин. Чунки дуода яхшилик Аллоҳнинг қўлида экани, ёмонлик эса Унга тегишли эмаслиги айтилган. Аслида коинотда бўлаётган барча ишлар Аллоҳнинг қўлида. Лекин одоб юзасидан “ёмонлик Сенга тегишли эмас” дейилмоқда. Ёмонлик Аллоҳга тегишли эмас, деган гапни икки хил тушуниш мумкин. Биринчиси: Аллоҳ қилаётган ишлар ҳеч қачон тўлиқлигича ёмон бўлмайди, бир жиҳатдан ёмон бўлиб кўринса-да, бошқа жиҳатдан яхшилик бўлади. Иккинчиси: яхшилик доим Аллоҳнинг марҳамати билан содир бўлса, ёмонлик доим бандадаги хато ва камчиликлар сабабли содир бўлади. Юқоридаги дуода шу эътибор билан ёмонлик Аллоҳга тегишли эмас, дейилган.

Истифтоҳ дуосининг бошқа кўринишларини келгуси мақолаларимизда айтиб ўтамиз, иншааллоҳ.

Муҳаммад Ҳабибуллоҳ (Акбар Саматов): 1988 йил Самарқанд вилоятида таваллуд топган. Ўрта мактабни тугатганидан сўнг диний илм ўрганиш ниятида Тошкент шаҳридаги Кўкалдош мадрасасига ўқишга кирган. У ерда икки йил таълим олганидан сўнг араб тилини мукаммал ўрганиш мақсадида Миср Араб Республикасига бориб, у ердаги Ал-азҳар университетига ўқишга кирган ва университетнинг Исломий Шариат факултетини тугатган. Бошланғич ва асосий илмини шайх Содиқ Самарқандийдан олган. Шунингдек, Абу Исҳоқ Ҳувайний, Мустафо Адавий, Ториқ Эвазуллоҳ, Ваҳид Абдуссалом Болий, Ҳасан Ёсир каби шайхлардан таълим олган. IxlosOrg саҳифасининг асосчиларидан бири. 2013 йилдан буён Туркияда истиқомат қилиб, даъват ва диний таълим соҳаларида фаолият юритиб келмоқда.

Изоҳ қолдиринг