Жамоавий зикр тарафдорларининг навбатдаги далилига кўра, жамоавий тарзда зикр қилиш бир восита бўлиб, унинг ҳукми ортидан кўзланган мақсаднинг ҳукми билан баробардир. Жамоавий зикрдан Аллоҳга ибодат қилиш мақсад қилинади.
Уларнинг бу сўзларига қуйидагича жавоб берилади:
Бирон воситага унинг ортидан кўзланган мақсаднинг ҳукми берилади, деган қоида доимий ва умумий қоида бўлмай, балки унинг ўзига хос чекланган ўринлари бор. Бу қоиданинг татбиқи – хоҳ восита, хоҳ мақсад бўлсин – шариатда кўрсатилган ўринларга чекланган. Бунга далолат қиладиган омиллардан бири шуки, бирор нарса аслида жоиз ва ҳалол, ҳатто вожиб бўлиши, шу билан бирга унга олиб борувчи восита макруҳ ёки ҳаром бўлиши мумкин. Бунга таҳорат олиш учун сувни босқинчилик ёки ўғрилик йўли билан қўлга киритишни мисол қилиш мумкин.
Шунингдек, салафларнинг қилган иши ҳам шуни кўрсатади. Шубҳасиз, улар ибодат амалларининг барчасида воситалар ва мақсадлар ўртасидаги фарқларга қараб ўтирмай, ўта эҳтиёткорлик билан иш тутар, ҳар иккисининг шариат кўрсатган кўринишда бўлишига эътибор қаратар эдилар.
Жамоавий зикр тарафдорларининг даъвосига кўра, жамоавий зикрни ман этувчи саҳоба ва тобеинлардан нақл қилинган ривоятлар жамоавий зикрнинг машруъ (шариатга мос) эканини ифодалайдиган кўпгина ҳадисларга зид келади. Бинобарин, ҳадислар бундай асарлардан устун қўйилади. Бу даъвога шундай жавоб берилади: