Намоз аҳкомлари
Намознинг таърифи:
Намоз (яъни арабча “солат” сўзи)нинг луғавий маъноси дуодир. Аллоҳ таоло шундай дейди: “…ва уларнинг ҳақларига дуо қилинг. Албатта, сизнинг дуоингиз улар учун ором-осойишталик бўлур”. [Тавба: 103].
Шариатда намоз деганда такбир билан бошланиб, салом билан тугайдиган, маълум сўз ва хатти-ҳаракатлар воситасида Аллоҳга ибодат қилиш тушунилади.
Намознинг ҳукми:
Намоз фарздир. Унинг фарзлиги Қуръон, суннат ва ижмо воситасида ўз исботини топган. Бу борада далиллар кўп бўлиб, жумладан қуйидагиларни зикр қилиш мумкин:
Биринчидан: Қуръондан далил: Аллоҳ таоло шундай дейди: “Албатта, намоз мўминларга (вақти) тайинланган фарз бўлди” [Нисо: 103].
Иккинчидан: Суннатдан далил: “Икки саҳиҳ ҳадислар тўплами” ва “Сунан” китобларида Ибн Умар розияллоҳу анҳумодан ривоят қилинган ҳадисда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам шундай дейдилар: “Ислом беш (устун) устида қурилган: Аллоҳдан ўзга (ҳақ) илоҳ йўқ ва Муҳаммад Аллоҳнинг расули деб гувоҳлик бериш, намоз ўқиш, закот бериш, Рамазон (ойи) рўзасини тутиш ва йўл (харажати)га қодир бўлган кишига уй (Каъба)ни ҳаж қилиш”[1].
Учинчидан: Ижмодан далил: ислом уммати бир кеча кундузда беш вақт намознинг фарз эканига ижмо қилган. Намознинг фарзлиги динда катта-ю кичик, олиму авомга маълум бўлган ишлардандир.
[1] Бухорий (8), Муслим (16), Термизий (2609) ва Насоий (8\107) ривоят қилганлар.
