Тахта бўлаги узра…
(Давоми)
Осим ва шериклари мушриклар келганини сезгач, бир тепаликка чиқиб олдилар. Мушриклар эса уларни ўраб олишди.
Кейин: «Пастга тушиб, қуролларингизни топширинглар. Шунда сизлардан бирор кишини ўлдирмасликка ваъда берамиз», дейишди.
Лекин Осим кофирнинг ваъдаси ҳам, ваколати ҳам, вафоси ҳам, ишончи ҳам бўлмаслигини, кофирни хиёнат қилишдан ҳеч нима тўсмаслигини яхши билар эди.
У Аллоҳ таолонинг кофирлар ҳақидаги: “У (мушрик)лар мўминнинг на қариндошлигини ва на аҳдини эътиборга олишади…”[1] деган сўзини, яна: “…уларга на аҳд ва на битим бор”[2] деган оятини эшитган эди.
Ахир, куни кеча улар Набий соллаллоҳу алайҳи ва салламнинг ҳузурларига келиб: «Бизга Қуръон ва Суннатни ўргатадиган кишиларни юборинг», деган ва у зот ансорлардан «қорилар» деб аталадиган етмиш кишини юборганларида, ҳали манзилга етиб бормасдан уларга ҳамла қилиб, ўлдириб юборишган эди-ку!
Осим буни жуда яхши билар, кофирга ишонмас, ҳеч кимга алданмас эди. Уларга ишонишдан бош тортди. Ҳолбуки, улар Аллоҳга ҳам, охират кунига ҳам иймон келтиришмаган. Шундай экан, хиёнат қилишдан уларни қайтариб қоладиган нима бор?! Уларни аҳдларига вафо қилишга ундайдиган нима бор?!
Осим: «Эй қабила, мен кофирнинг аҳдига ишониб пастга тушмайман», деди.
Мушриклар ғазабланиб, мусулмонларни ўқ ва найзалар билан нишонга олишди, Осим ва унинг шерикларидан яна олтитасини ўлдиришди.
Аллоҳ Осимни шаҳидлик билан сийлади. Якка Аллоҳнинг Ўзи уни ҳимоясига олди. Унинг устига бир тўда арини юборди. Арилар уни соялантирар, ҳеч кимни жасадига яқинлаштирмай қўриқлар эди.
Осим илгари Қурайшнинг катталаридан бирини ўлдирган эди. Улар Осимнинг ҳақиқатда ўлганига ишонч ҳосил қилиш учун бир кишини жўнатиб, унинг бирор аъзосини кесиб олиб келишни буюришди.
Аллоҳ Ўз ҳимоясида бўлган Осимнинг жасадини мушрикларга ушлатиб қўймади. У тириклигида ҳам кофирнинг ҳимоясига ўтишни истамаган эди. Улар Осимни бир гала арилар қўриқлаётганини кўриб, унинг ёнига яқинлашишдан қўрқишди. Жасадидан бирор аъзони кесиб ололмай, ортларига қайтиб кетишди.
Шериклари Осимнинг ўлдирилганини кўргач, агар биз ҳам ўлиб кетсак, ким мушрикларнинг ишларидан хабар топадию ким уларнинг ҳолати ҳақида Набий соллаллоҳу алайҳи ва салламга хабар беради дея бошлари қотди.
Ахир, Набий соллаллоҳу алайҳи ва саллам уларни мушрикларнинг ишларидан бохабар бўлиб келиш учун юборган эдилар.
Осим билганича ҳаракат қилди, ажрга эга бўлди. Шериклари ҳам билганича ҳаракат қилиб, ажрга эга бўлдилар. Барчалари Аллоҳнинг розилигини хоҳлашди, барчалари учун Аллоҳнинг гўзал ваъдалари бор.
Улардан уч нафари – Хубайб, Зайд ибн Дисинна билан яна бир киши ваъда ва кафолат эвазига пастга тушди.
Мушриклар у учаласини қўлга олгач, камонларининг ипи билан боғлаб ташлашди.
Шунда учинчи киши: «Мана шу хиёнатнинг бошланиши. Аллоҳга қасамки, сизлар билан бормайман. Анавилар (яъни ўлдирилганлар) мен учун намунадир», деди.
Уни ўзлари билан олиб кетиш учун ҳаракат қилиб, торта бошладилар. У эса қаршилик кўрсатди. Кейин уни ўлдиришди.
Хубайб билан Зайд ибн Дисиннани эса олиб кетишди. Маккага олиб бориб, қул қилиб сотиб юборишди.
Хубайб Бадр жангида Ҳорис ибн Омирни ўлдирган эди. Ҳориснинг ўғиллари оталарининг қотили Бану Лаҳён қабиласида асир эканини эшитгач, бориб, уни ўлдириш учун сотиб олишди. Бу билан оталарининг қасосини олмоқчи бўлишди.
Хубайб Ҳорис ўғиллари ҳузурида асир бўлиб қолди. У қачон қатл этилишини билмас, аммо ўлдирилишини аниқ билар эди.
У тозаланишни, Рабби билан учрашувга тайёрланишни хоҳлади, ижарага устара олди.
Ҳориснинг қизларидан бирининг ёш боласи онаси бепарво турганда Хубайбнинг олдига келиб қолди. Ёш болалар дўст билан душманни ажрата олишмайди-да.
Хубайб болаларини анчадан бери кўрмаган эди. У қалби юмшоқ, меҳрибон киши эди. Зеро, мусулмон одам мушфиқ, олийжаноб бўлади. Заифларга меҳрибон, ёш болаларга шафқатли бўлади. Хиёнат ҳам, қўполлик ҳам қилмайди.
Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи ва саллам ҳам меҳрибон, юмшоққалб эдилар. Ёш болаларни яхши кўрар, уларни эркалаб ўпар эдилар.
Хубайб болани кўриб севинди. Уни кўтариб, қучоғига ўтқизди. (Қўлида эса устара бор эди.) Боланинг онаси қараса, боласи Хубайбнинг қучоғида ўтирибди. Қаттиқ қўрқиб кетди.
Нақадар дахшатли манзара! Болакай эртага ўлдирилиши кутилаётган душманнинг қучоғида ўтирибди. Унинг қўлида эса устара бор. Ахир бу душман учун жуда ҳам қулай фурсат: болани ўлдиради ва бундан қалби ҳузурланади.
Бечора аёл! У мўмин инсонни яхши билмас, унинг вафосини, олийжаноблигини, мурувватини тотиб кўрмаган эди. Мусулмоннинг олийжаноблиги, шариати болаларни ўлдиришдан қайтаришини ёки жанг майдонида қариялар ва аёлларни ҳам ўлдиришдан ман қилишини билмас эди. Шундай экан, уй ичида турганда бу ишни қилармиди?!
Хубайб аёлнинг қўрқиб кетганини билиб: «Уни ўлдиришимдан қўрқяпсанми? Мен асло ундай қиладиган одам эмасман!» деди.
(Давоми бор)
[1]Тавба сураси, 10-оят.
[2]Тавба сураси, 12-оят.
