Бемор дўстимга мактуб (2)

Хаста биродарим…

Аллоҳ таоло комил шифо ва офият ато этсин. Унутма, сенга келган бу синов, яъни касаллик тақдирингда битилгандир. Бирон фалокат ё ҳодисага дучор бўлсанг, демак, шу тақдирингда ёзилган ва шундай бўлиши керак эди. “Бундай қилганимда бундай бўлмасди, бундай қилганимда бундай бўларди”, демагин, балки: “Қазою қадар, Аллоҳ шуни тақдир қилган экан, Аллоҳ хоҳлаганини қиладиган Зот”, дегин. “Бундай бўлганида, бундай бўларди” деган сўз шайтонга йўл очади.

Яхши билгинки, Аллоҳнинг қазои қадаридан асло қочиб қутула олмайсан. Аллоҳ таоло айтади: “Сиз уларга айтинг: “Ажаллар Аллоҳнинг қўлидадир, агар сиз уйларингизда бўлсангиз ва Аллоҳ сизнинг ўлишингизни тақдир қилган бўлса, қисматларига ўлим битилган кимсалар ўлдириладиган жойларига чиқиб келишган бўларди” (Оли Имрон, 154).

Шу суранинг 156-оятида эса: “Эй Аллоҳ ва Расулига иймон келтирган кишилар, сизлар Раббиларига иймон келтирмайдиган кофир кимсаларга ўхшаманг. Улар ўзларининг куфр аҳли бўлган биродарлари агар тирикчилик мақсадида Аллоҳнинг ерида сафар қилиб ёки жангчилар билан бирга урушга кириб, шу сафарда ёки урушда ўлишса ёки ўлдирилишса, улар ҳақида: “Агар ўшалар сафарга ёки жангга чиқмасдан биз билан бирга ўтиришганда эди, ўлмаган ва ўлдирилмаган бўлишар эди” деб айтишади. Бу сўз уларнинг қалбларига ўрнашиб қоладиган ғам-алам ва ҳасратни зиёда қилади. Мўминлар эса, бу  ишлар фақат Аллоҳнинг қадари билан бўлишини яхши биладилар. Аллоҳ уларнинг қалбларини ҳаққа йўллаб қўяди ва мусибатларини енгиллатиб қўяди. Аллоҳ яшашини тақдир қилган кишини гарчи мусофир ёки урушда бўлса ҳам яшаттираверади. Ажали етган кишини эса уйида ҳам вафот эттираверади”.

Аллоҳга ишонмайдиган кофир кимса агар отаси ёки ака-укаси сафарга чиқиб ё урушга кетиб ўлса ё ўлдирилса: “Агар кетмай уйда қолганида шу иш бўлмас эди, ўлмаган бўлар эди. Эҳ, қанийди, сафарга чиқмаганида, уйдан кетмаганида”, деб ҳасрат-надомат қилади. Раббимиз Аллоҳ таоло бизни кофирлар айтганидек сўзлар айтишдан қайтарган. Мусибат етса: “Албатта биз Аллоҳнинг бандаларимиз ва албатта биз У Зотга қайтувчилармиз”, деб айтишни таълим берган.

Бемор дўстим… Меҳрибон ва раҳмли Аллоҳ субҳонаҳу ва таолонинг мана бу сўзларига ишон, асло шак-шубҳа қилма: “Сизларга ер юзида ҳамда ўз вужудингизда балою офат, очлик-ташналик, касаллик каби неки бир мусибат етса, халқларнинг яралишидан илгари Лавҳул Маҳфузда битиб қўйилгандир. Албатта бу Аллоҳ таоло учун жуда осондир. Токи сизлар қўлларингиздан кетган молу дунёга ғамгин бўлманг ва ўзингизга етган бу нозу неъмат, дунё матоларига қувониб ҳаволаниб кетманг. Аллоҳ барча мутакаббир, мақтанчоқ кимсаларни яхши кўрмайди” (Ҳадид, 22-23).

Бошқа бир оятда бундай деган: “Кимга қандай бир мусибат ва кўргулик етса, албатта Аллоҳнинг изни билан етади. Ким Аллоҳга иймон келтирса, Аллоҳ унинг қалбини ҳидоят қилиб қўяди” (Тағобун, 11).

Аллоҳнинг қазою қадарига рози бўлсанг Аллоҳ қалбингга хотиржамлик ва иймон-ишонч бериб қўяди. Бунга муваффақ этишини Аллоҳдан сўраб дуо-илтижо қил. Сабр қил, мусибатга ажр умид қил, сен ҳозир синаляпсан, имтиҳондасан. Бу имтиҳондан ёруғ юз билан чиқишга, мартабанг юқори бўлиб, гуноҳларинг ўчирилишига ҳаракат қил.

Аллоҳ таоло деди: “Эй мўминлар, ичларингиздан мужоҳидларни ва сабр қилувчиларни ажратиб кўрсатмагунимизча ҳамда сизларни синаб кўрмагунимизча сизларни имтиҳон қилаверамиз” (Муҳаммад, 31).

Оли Имрон сурасининг 186-оятида: “Эй мўминлар, сизлар молларингизда ҳамда жонларингизда албатта имтиҳон қилинасиз” деб, оят сўнгида: “Буларнинг ҳаммасига сабр қилсангиз, тақво қилсангиз, албатта бу азму қарор қилинадиган мақсадга мувофиқ ишлардандир” деб айтган.

Зумар сурасида эса: “Ҳеч шак-шубҳа йўқки, сабр қилувчиларга охиратда ажр-мукофотлари ҳисоб-китобсиз тўла-тўкис қилиб берилгай”(Зумар, 10).

“Синов-имтиҳонларга сабр қилувчи кишиларга хушхабар беринг. Уларга бирор мусибат етса: «Албатта биз Аллоҳнинг қулларимиз ва албатта биз Унинг ҳузурига қайтувчимиз», дейдилар” (Бақара, 155-156).

Расулуллоҳ саллаллоҳу алайҳи ва саллам: “Сабр зиёдир” деб айтганлар (Имом Муслим (223) ривояти). Ҳа, сабр йўлни ёритиб турадиган зиёдир. Сабр билан Аллоҳ таоло бандани тўғри йўлга йўллаб, яхши амаллар қилишга муваффақ қилади. Сабр энг яхши ато, неъмат-инъомдир. Пайғамбар саллаллоҳу алайҳи ва саллам сабр ҳақида: “Бандага сабрдан кўра яхшироқ ва каттароқ неъмат берилмаган”, деганлар (Бухорий (1053) ва Муслим (1469) ривояти).

Аллоҳ таоло меҳрибон ва раҳмлидир. Сени синаб мусибат берган бўлса, бу сени ёмон кўрганидан эмас, асло бундай гумонга борма. Пайғамбарлар ва солиҳ зотларга ҳам мусибатлар келган. Эҳтимол, дуо қилмай қўйгандирсан, Аллоҳ таоло шу мусибат сабаб дуога қўл чўзишингни истагандир ва шу билан сенга ажр-мукофот бермоқчидир. Ёки бировга зулм қилган бўлсанг, мазлумга ҳаққини қайтаришингни, ранжитган кишингнинг кўнглини олишингни хоҳлагандир.

Шояд, сенга етган дард ва касалликка сабр қилганинг ажр-мукофоти охиратга захира қилиб қўйилгандир.

Ёки ўз жонингга зулм қилган бўлсанг, шу ишингдан қайтишинг, хато-камчилигингни ўнглаб олишинг ирода қилингандир.

Бемор дўстим… Аллоҳга яхши гумонда бўл! Аллоҳ азза ва жалла ҳадиси қудсийда айтади: “Бандам Мен ҳақимда қандай гумонда бўлса, Мен шундайман. Яхши гумон қилса ҳам ўзига, ёмон гумон қилса ҳам ўзига” (Ибн Ҳиббон (2394) саҳиҳ санад билан ривоят қилган).

(давоми бор)