Дард ва даво (114): Баччабозликнинг жазоси оғирроқми ёки зиноникими (2)

0

Расулуллоҳ саллаллоҳу алайҳи ва салламдан нақл қилинган саҳиҳ ҳадисда у зот: “Лут қавмининг амалини қилган одамни Аллоҳ лаънатласин! Лут қавмининг амалини қилган одамни Аллоҳ лаънатласин! Лут қавмининг амалини қилган одамни Аллоҳ лаънатласин![1], деганлар.

Пайғамбаримиз саллаллоҳу алайҳи ва саллам бирон ҳадисда зино қилган одамни лаънатлаганлари маълум эмас. Шунингдек, у зот бир нечта катта гуноҳларни ва уларга қўл урганларни лаънатлаганлар-у, лекин фақат бир марта лаънат айтганлар. Лут алайҳиссалом қавми амалини қилган одамни эса таъкидлаб, уч марта лаънатладилар.

Барча саҳобалар баччабозлик қилган одамни ўлдириш кераклигига иттифоқ қилишган, бирон саҳоба бунга қарши чиқмаган. Фақат уни қандай кўринишда ўлдириш кераклиги борасида турли фикрларни айтишган. Баъзи олимлар буни баччабозни ўлдириш масаласидаги ихтилоф дея тушуниб, саҳобалар бу масалада (баччабозни ўлдириш борасида) ихтилоф қилган, деган фикрни нақл қилган. Ҳолбуки, саҳобалар бу масалада бир овоздан юқоридаги фикрни айтишган. Улар ихтилоф қилган масала бу эмас.

Аллоҳ таолонинг зино ва баччабозлик ҳақида нозил қилган қуйидаги оятлари ҳақида мулоҳаза юритган одам уларнинг орасида катта фарқ борлигини билиб олади. Зино ҳақида бундай деган: “Зинога яқинлашманглар! Чунки у фаҳш ва энг ёмон йўлдир” (Исро, 32). Баччабозлик ҳақида эса бундай деган: “Лут ўз қавмига: «Шундай фаҳш ишни қиласизларми? Ахир сизлардан илгари ҳеч кимса бундай қилмаган эди-ку?! (Наҳот) сизлар хотинларингизни қўйиб, нафсингизни қондириш учун эркакларга борсангиз?! Йўқ, сизлар ҳаддан ошувчи қавмдирсиз», деганини эсланг” (Аъроф, 80). Зинода “фаҳш” сўзини “ал” (ال) аниқлик артиклисиз, баччабозликда эса мазкур артикл билан зикр қилди. Бу эса зино фаҳш ишларнинг бир тури эканини, баччабозлик эса бутун фаҳш маъноларини ўзида мужассам этган қабиҳ иш эканини билдиради. Гуё Лут алайҳиссалом ўз қавмига бундай деган: “Фаҳш экани барчага бирдек маълум бўлган ишга қўл урасизларми? Бу ишнинг фаҳши (бузуқлиги) ошкор ва бузуқлиги катта бўлганидан унинг номини айтмаса ҳам фаҳш деганда дарров шу иш тушунилади!”.

Фиръавн Мусо алайҳиссаломга бир қибтий (Мисрнинг туб аҳолисидан бири)ни ўлдириб, сўнг қочиб кетганини юзига солиб айтган қуйидаги сўзи ҳам шу қабилдандир: “Қилар қилмишингни қилиб қўйгансан-ку!”. Яъни манфурлиги барчага ойдек маълум ишни – қотилликни қилган эдинг-ку!

Сўнг Аллоҳ субҳонаҳу ва таоло баччабозлик нақадар ёмон бузуқлик эканини таъкидлаб: “Ахир сизлардан илгари ҳеч кимса бундай қилмаган эдику?!” деди. Сўнг “(Наҳот) сизлар хотинларингизни қўйиб, нафсингизни қондириш учун эркакларга борсангиз?!” дея қалблар жирканадиган, қулоқлар эшитишга тоқат қила олмайдиган, одам табиати қаттиқ нафратланадиган ишни, яъни эркакларнинг эркаклар билан жинсий яқинлик қилиши, эркак киши худди аёлга уйлангандек ўзига ўхшаш эркакка уйланишини киноя қилмай, очиқ айтиб, баччабозлик нақадар ёмон гуноҳ эканини таъкидлади.

Сўнг уларнинг бунга аслида эҳтиёжи йўқ экани, уларни бу ишга ундаган омил эркакни аёлга мойил қилган мақсад ва эҳтиёжлар эмас, балки шунчаки шаҳватнинг ўзи эканини эслатиб ўтди. Зеро, эркак киши қуйидаги мақсадлар туфайли аёлга мойил бўлади: шаҳватни қондириш, унга қўшилиш билан лаззатланиш, аёл кишига ота-онасини ҳам унуттириб, фақат эрини ўйлайдиган қилиб қўядиган эр-хотинлик меҳр-муҳаббатининг ҳосил бўлиши, энг шарафли мавжудот бўлмиш одамзот наслини сақлаб қолиш, аёл кишини фаҳш ишлардан сақлаш ва унинг шаҳватини қондириш, туғишган қариндошдек бўлиб кетадиган қуда-андачилик ришталарини боғлаш, эркаклар аёлларга бош-қош бўлиши, пайғамбарлар, авлиёлар ва солиҳлар каби Аллоҳ таолонинг энг суюкли бандаларининг дунёга келиши, Пайғамбар саллаллоҳу алайҳи ва саллам бошқа пайғамбарлар ичида умматларининг кўплиги билан фахрланишлари ва бундан бошқа никоҳ ортидан кўзланган фойдалар. Баччабозлик ортидан келадиган зарарлар эса юқорида санаб ўтилган никоҳ фойдаларининг барчасини йўққа чиқаради. Балки баччабозликнинг зарари мазкур фойдалардан ҳам ошиб тушади. Унинг зарарларини санаб адоғига етиб бўлмайди, бу зарарлар тафсилоти ёлғиз Аллоҳга аёндир.

Сўнг Аллоҳ таоло баччабозлик эркаклар табиатига жо қилинган фитратни бузиб, аёлларга бўлган муҳаббатни эркаклар томонга буриб юборишини айтиб, унинг нақадар қабиҳ амал эканини таъкидлади. Зеро, баччабозлар тескари иш тутишди, соғлом фитрат ва инсон табиатига зид ишга қўл уришди, аёлларни қўйиб, эркакларга жинсий яқинлик қиладиган бўлишди. Шу сабабли, Аллоҳ субҳонаҳу ва таоло уларнинг диёрларини остин-устин қилди: уст тарафини пастга, пастини юқорига қилди. Шунингдек, уларнинг ўзларини ҳам осмондан юз тубан қилган ҳолда улоқтириб азоблади.

Сўнг уларга исрофгар қавм дея ҳукм чиқариб, бу ишнинг қабиҳ эканини яна бир бор таъкидлади. Исроф – белгиланган чегарадан ошишдир. Аллоҳ таоло Лут алайҳиссалом қавми ҳақида: “Сизлар исрофгар қавмсиз” (Аъроф, 81), деди.

Бир ўйлаб кўрингчи, зино ҳақида шу ёки шунга яқин маънода Аллоҳнинг бирон сўзи борми?

[1]Аҳмад (1/309, 317), Насоий (“Ас-сунан ал-кубро”, 7337), Абу Яъло (4/2539), Ибн Ҳиббон (4417), Ҳоким (4/396, 8052) ривояти.

Изоҳ қолдиринг